Witaj! Strona ta jest poświęcona kinomaniaków takich, jak ja! To dopiero początek mojej przygody z tą stroną, ale mam nadzieję, że potrwa ona zdecydowanie dłużej!
Przygotowałam dla Was własne recenzje filmów zarówno polskich, jak i zagranicznych. Dowiecie się również sporo ciekawostek ze świata kina. Mam nadzieję, że przygotowane przeze mnie materiały będą odpowiadać Czytelnikom, którzy będą zaglądać tu znacznie częściej!
Strona ta powstała na zaliczenie jednego z moich przedmiotów na studiach, a pomysł, o czym ona będzie, przyszedł mi do głowy w ułamku sekundy. Jako wielka fanka kina, nie wyobrażałam sobie by, mogło być to coś innego niż kino. Cieszę się, że mam miejsce, gdzie mogę dzielić się opiniami o różnych produkcjach i zachęcać innych do ich oglądania!
A teraz zapraszam Was do korzystania z uroków strony i relaksu, który mam nadzieję, umili Wam przygotowana ścieżka dźwiękowa do każdego wpisu.
Witajcie! Dziś na tapetę weźmiemy ostatni film Władysława Pasikowskiego, czyli „Pitbull. Ostatni pies” dodam również, że reżyser filmu odpowiedzialny jest także za jego scenariusz. Jeżeli jesteście ciekawi, co nowego znajdziecie w tej produkcji i dlaczego warto ją obejrzeć, zapraszam do lektury.
„Pitbull: Ostatni Pies” to powrót bohaterów znanych z kultowego serialu Patryka Vegi. Akcja filmu skupia się na momencie, kiedy zostaje zamordowany Soczek, jeden z warszawskich policjantów, a zarazem partner Majamiego, policja postanawia znaleźć sprawcę i przy okazji zniszczyć od środka dwie największe grupy przestępcze — Pruszków i Wołomin. Z pomocą starych przyjaciół Desperskiemu, którego gra Marcin Dorociński, udaje się przeniknąć w najbliższe otoczenie wpływowego gangstera Gawrona, granego przez Cezarego Pazurę i jego brata Juniora (Adam Woronowicz). Niestety im bardziej Despero wikła się w kryminalną intrygę, tym więcej wpływowych osób okazuje się powiązanych z organizacją przestępczą.
Władysław Pasikowski to bez wątpienia król polskiego kina akcji. Jego „Pitbull” nie jest pozbawiony wad, ale nie powiela tak podstawowych błędów obrazów Vegi, jak: chaotyczna narracja, epatowanie prymitywnymi żartami dla no bądźmy szczerzy gimnazjalistów oraz ilość wątków realizowanych po łebkach. Dodatkowo reżyser „Psów” nadał historii powagi i realizmu, który był znakiem rozpoznawczym kultowego serialu. Sceny akcji jak na nasze realia zrealizowane są bardzo sprawnie i trzymają widza w napięciu. „Ostatni pies” nie jest jednak zlepkiem efekciarskich strzelanin i wybuchów, gdyż twórcy równie wiele uwagi przykładają do intrygi kryminalnej. Choć znajdziemy tu kilka skrótów fabularnych i kilku sztampowych bohaterów to historia trzyma w napięciu, szczególnie że pod koniec mamy intrygujący plot twist.
Najnowsza odsłona „Pitbulla” to ukłon twórców w stronę fanów serialu. Powrót starej gwardii okazał się zbawienny dla serii, gdyż bohaterowie świetnie czują historię i w mojej ocenie w swoich rolach wypadają bardzo dobrze i co chyba najważniejsze, przekonująco. Oczywiście mogłabym się rozpisywać nad postacią Marcina Dorocińskiego i jego rolą w „Pitbullu”, ale ten aktor to klasa sama w sobie i myślę, że za wiele nie trzeba dodawać. Chciałabym się skupić jednak nad osobą Doroty Rabczewskiej, czyli Dody, która dla wielu była ogromnym zaskoczeniem, że pojawi się w obsadzie tej produkcji. Wciela się ona w postać Miry i z pewnością nie mogę powiedzieć, że zawiodłam się na niej, oglądając „Ostatniego Psa”. To była pierwsza poważna rola Dody i jak sama podkreśla w wywiadach rolę tą, przyjęła ze względu na prośby swojej mamy. Jednak nie odstaje od innych aktorów, tak bardzo jak można by było się po niej tego spodziewać. Brakuje jej tego warsztatu, który mają z pewnością absolwenci szkoły aktorskiej, chodzi mi tutaj głównie o dykcję, jednak przyjemnie ogląda się ją na ekranie i myślę, że fajnie uzupełnia ona całość filmu.
„Pitbull: Ostatni pies” to godne zwieńczenie historii o stołecznych policjantach, którzy od lat walczą z przestępczością zorganizowaną. Pasikowski udowodnił, że król polskiego kina sensacyjnego jest tylko jeden i wydaje mi się, że przez najbliższy czas długo to się nie zmieni.
Witajcie! Dziś mam dla Was „Co gryzie Gilberta Grape’a”. Jestem bardzo podekscytowana, że mogę dzielić się z Wami tą produkcją, ponieważ to jeden z moich ulubionych filmów. I mam nadzieję, że stanie się również waszym.
Produkcja ta opowiada historię młodego chłopca, tytułowego Gilberta Grape’a, który po tym, jak w piwnicy powiesił się jego ojciec, jest zmuszony do zarabiania i opiekowania się całą rodziną: dwiema siostrami, chorobliwie otyłą matką i upośledzonym umysłowo bratem Arnim. Dodatkowo w fabule pojawia się wątek romantyczny, wątek miłości. Otóż pewnego dnia przez miasteczko przejeżdża konwój wozów z przyczepami campingowymi. Jeden z nich ulega awarii i jadąca w nim Becky (Juliette Lewis) wraz ze swoją babcią musi pozostać w nim nieco dłużej. I właśnie tak Gilbert i Becky bardzo zbliżają się do siebie. Jednak nie tylko kłopotliwa rodzina Gilberta jest utrudnieniem na drodze tej relacji, dodatkowo główny bohater wdaje się w związek z zamężną kobietą, która wyobraża sobie za dużo.
Kadr z filmu „Co gryzie Gilberta Grape’a”
Na początku pisałam Wam, że „Co gryzie Gilberta Grape’a” jest jednym z moich ulubionych filmów. Teraz chciałabym opowiedzieć wam, dlaczego i oczywiście poprzeć to argumentami. Po pierwsze aktorzy. Johnny Depp i Leonardo DiCaprio w jednym filmie. Coś co nie zdarza się często. Dwójka moich top aktorów w jednej produkcji. I to nie tak że twórcy poszli na łatwiznę, „weźmy ładne buźki, będzie ok” Przypominam to rok 93 Leonardo DiCaprio, jest na samym początku swojej kariery, dodatkowo wciela się w postać upośledzonego chłopca i robi to tak wiarygodnie, że widzowie po pierwszych szansach wychodząc z kina, byli przekonani, że na ekranie widzieli naprawdę chłopca z porażeniem mózgowym. Zatem śmiało można twierdzić, że właśnie ten film i ta rola stały się przepustką dla młodziutkiego aktora do nowych, równie ambitnych ról. Za tą kreację DiCaprio został nominowany do Oscara. Oczywiście nie możemy zapomnieć o głównym aktorze, czyli Deppie, który nie zawiódł. Ponieważ było wiadome, że ta gwiazda jest w stanie poradzić sobie z tym wyzwaniem i rzeczywiście dał radę. Tutaj Johnny może się spodobać tym fanom gry aktorskiej, którzy niezbyt przepadają za kostiumowymi rolami tego aktora, jak np. w „Piratach z Karaibów” czy filmach Burtona. Depp tutaj, to piękno w czystej postaci, bez usprawnień, przebieranek czy oderwanych postaci. Drugą zaletą tego filmu jest zdecydowanie fabuła. Ciekawa historia przedstawiona w sposób bardzo zrozumiały dla widza. Akcja nie pędzi, jednak utrzymuje się w tempie idealnym dla odbiorcy. Powoli z odpowiednim czasem i dystansem rozwijają się wszystkie wątki, wszystkie problemy, z jakimi musi sobie radzić tytułowy Gilbert i po trzecie, już ostatnie ” Co gryzie Gilberta Grape’a” to zdecydowanie gratka dla fanów lat 90. Niesamowity klimat i atmosfera, jaka rozwija się i później opanowuje cały obraz. Można zobaczyć, choć skrawek rzeczywistości tamtych lat. Wątki opracowane w taki sposób, że z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Ja mam nadzieję że i Wy znajdziecie.
Witajcie! Dziś mam dla Was dużą dawkę wzruszeń w postaci filmu”Nietykalni”. Tych, którzy jeszcze tego obrazu nie widzieli, mam nadzieję przekonać do poświęcenia mu chwili, a Ci, którzy „Nietykalnych” widzieli, może przypomną sobie tą wzruszającą historię.
Film „Nietykalni” opowiada historię dwójki, bardzo różnych bohaterów. Pierwszy z nich to Philippe, sparaliżowany milioner, który, choć nie zdaje sobie sprawy, potrzebuje bliskości drugiej osoby. Jednak z powodu fizycznych barier, nie potrafi otworzyć się na świat. Drugi z nich, to szalony, młody, nieskrępowany Driss, który swoją beztroską, zaraża wszystko i wszystkich. Jednak jednego nie można mu odmówić, niepohamowanej radości życia.
Kadr z filmu „Nietykalni”
I tak losy tych dwóch różnych postaci łączą się, gdy Driss „szukając pracy” trafia na rozmowę kwalifikacyjną u Philippe, który w tym czasie poszukuje opiekuna. Choć młody chłopak nie posiada odpowiednich kwalifikacji, to jednak otrzymuje posadę, co daje początek niezwykłej relacji tych dwojga.Z początku dziwna więź łącząca głównych bohaterów przeradza się w prawdziwą przyjaźń, która czyni ich nietykalnymi.
W filmie „Nietykalni” zobaczyć możemy François’a Cluzet oraz Omar’a Sy, jako odtwórców głównych ról.
Witajcie! Film, o którym będę dziś mówić to, historia biograficzna powstała w 2017 roku w reżyserii Marii Sadowskiej, opowiadająca o życiu Michaliny Wisłockiej, czyli „Sztuka kochania”.
Z pewnością słyszeliście o tym filmie. Na początku zeszłego roku było o nim bardzo głośno, w szczególności ze względu na symulowane sceny seksu, bez których, bądźmy szczerzy, ten projekt nie mógłby się obejść. Ale teraz przejdźmy do sedna sprawy, czyli do fabuły oczywiście. Michalina Wisłocka- kobieta ginekolog, z zamiłowania też seksuolog staje się bohaterem narodowym. Powiedzmy o tym głośno. Ale dlaczego? Otóż „Sztuka kochania” pokazuje jej zmagania, jakie musiała przejść, by w pewien sposób wyzwolić nie tylko kobiety, ale też mężczyzn. A wszystko po to by poprawić życie seksualne Polaków. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, ale fakt, że wszystko to dzieje się w czasach PRL-u, w czasach gdzie mowa o „tych”, tak „tych”(!) rzeczach była niedopuszczalna, staje się prawdziwym czynem na miarę bohatera. Zaczyna się więc walka nie tylko z władzą, czy też z Kościołem, ale i męską częścią środowiska ginekologów, dla których te rzeczy (o zgrozo, które są częścią ich pracy) nie są odpowiednie, by wydawać o nich książkę.
Kadr z filmu „Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej”
Główna bohaterka jednak się nie poddaje, o co to, to nie! Podejmuje walkę ze wszystkimi i nie daje się usunąć z drogi tym, dla których staje się niewygodna. Ma jasny cel, o który walczy, czasami poświęcając wiele jednak czy przyniesie, to oczekiwany skutek dowiecie się w filmie.
Wracając do „Sztuki kochania”, chciałabym się skupić na Magdalenie Boczarskiej, która wcieliła się w postać głównej bohaterki. I tu kieruje mój wielki podziw dla pani Magdy. Wiadomo jest, że znacznie trudniej jest wcielić się w role i odegrać kogoś, kto istnieje lub istniał naprawdę. Łatwiej jest stworzyć postać od nowa, samemu kreując jej cechy zachowania, gesty i wiele innych czynników składających się na tą osobę. Tutaj jednak mamy do czynienia z potrzebą odwzorowania konkretnych cech. Co jest znaczne trudniejsze. Moim zdaniem Magdalena Boczarska poradziła sobie idealnie z rzuconym wyzwaniem. Na ekranie wypadła bardzo autentycznie i dla mnie przekonująco. W filmie możecie zobaczyć też m.in. Piotra Adamczyka czy Justynę Wasilewską.
Podsumowując, bardzo gorąco polecam wam ten obraz, z kilku powodów: po pierwsze ciekawa historia przedstawiona w filmie, po drugie gra aktorska na wysokim poziomie zarówno u aktorów pierwszo, jak i drugoplanowych i po trzecie film bardzo motywujący, pokazujący jak silny jest ten duch kobiety.
Witajcie! Dzisiaj będzie trochę o horrorach, a dokładniej filmie „Mother!” z Jennifer Lawrence i Javier Berdemem w roli głównej. Jest to trochę mroczna baśń, trochę przypowieść, a trochę autotematyczny utwór o męczarniach, w jakich rodzi się dzieło sztuki. I jest to film z tego gatunku, który, choć nie chce się oglądać, bo wydaje się nam bez sensu, zupełnie pozbawiony ładu i składu, to jednak nie możemy się oderwać i ciągle powracamy do bohaterów wywołujących w nas skrajne emocje. I tak było z tym filmem i ze mną, choć nie miałam zielonego pojęcia, dlaczego ja to oglądam, co za przesłanie niesie ten film, to nie mogłam tak po prostu się zatrzymać.
Jak już wcześniej wspomniałam, w produkcji tej w głównych rolach zobaczyć możemy Jennifer Lawrence i Javier Bardema, a za reżyserię odpowiedzialny jest Darren Aronofsky. Akcja tego dzieła rozgrywa się w domu osadzonym na pustkowiu, gdzie młode stażem małżeństwo prowadzi swoje codzienne życie. Mąż jest poetą, nie ma imienia, w filmie funkcjonuje właśnie jako Poeta lub jako On. Żona zaś, czyli Ona zajmuje się domem i stara się by ich idylla, trwała jak najdłużej. Jednak to, co dobre nie może trwać wiecznie i tak sielskie życie przemienia się w koszmar, gdy w domu zjawia się tajemniczy mężczyzna, który podaje się za fana poety. I w tym momencie akcja przechodzi na główne tory, nabiera rozpędu i w filmie ‚Mother!”, pojawia się co raz więcej niedorzeczności, można by powiedzieć, że mamy do czynienia z groteską i to w jej maksymalnej ilości. M.in. brat zabija brata, dom staje się polem walki służb specjalnych, staje się miejscem tragicznej wojny, a w tym wszystkim jest główna bohaterka, która wydaje się by najrozsądniej myślącą postacią w tym filmie, która jednak nie potrafi zapanować nad tym całym zamieszaniem.
Kadr z filmu „Mother!”
Zdecydowanie na końcu filmu pozostaje tylko jeden wygrany.. kto? Przekonacie się, gdy zdecydujecie się obejrzeć film, a później, gdy wytrwacie do końca. Film bardzo ciężki do interpretacji, ja jedynie mogę powiedzieć, że mi on przypomniał „Tango” Mrożka. Miałam wrażenie, że twórcy inspirowali się tą niedorzecznością i groteską, z jaką mamy waśnie u tego autora do czynienia. Mam nadzieję, że lubicie dogadywać sens filmów, w takim razie ten jest dla Was.
„Ukryte piękno”, to film w reżyserii Davida Frankel’a. Opowiada historię nowojorskiego specjalisty od spraw reklamy Howarda, którego osobista tragedia sprawia, że popada on w depresję. Jednak jego przyjaciele postanawiają mu pomóc i opracowują niekonwencjonalny plan, który ich zdaniem ma pomóc mu wyleczyć się z choroby.
Howard przytłoczony ogromną stratą pisze listy do trzech bytów miłości, czasu i śmierci. I właśnie ten fakt postanawiają wykorzystać jego najbliżsi Whit, Clarie i Simon. Wynajmują oni grupę aktorów, którzy mają wcielić się właśnie we wspomniane wcześniej przeze mnie byty. I tak w postać śmierci wciela się filmowa Brigette, miłością jest piękna Amy a nieubłaganym czasem, został filmowy Raffi. Wspólnymi siłami próbują oni wesprzeć Howarda i zmusić go do stawienia czoła pochłaniającej go rozpaczy. Warto zauważyć, że wynajęci w filmie aktorzy nie pomagają tylko Howardowi, pomagają również jego przyjaciołom, którzy nie byli świadomi swoich problemów, czy prześladujących ich kłopotów.
Kadr z filmu „Ukryte piękno”
Nie jest to z pewnością film z pędzącą fabułą czy nieprzewidywalnymi scenami, jednak są zwroty akcji, które optymistycznie zaskoczą widza, a dla głównego bohatera będą przełomem. Koniecznie sprawdźcie, czy grupie przyjaciół w niezwykły sposób uda się ocalić Howarda przed depresją.
„Ukryte piękno”, to film z gwiazdorską obsadą: Will Smith, Kate Winslet, Hellen Mirren, Keira Knightley, Naomie Harris i wielu innych. Gorąco zachęcam was do obejrzenia filmu z tym pozytywnym przesłaniem, jeżeli trzeba was podnieść na duchu bądź nie.. z pewnością nie pożałujecie.
Dziś będzie mowa o filmie „Ukryte działania”. Opowiada on opartą na faktach historię czarnoskórych kobiet, amerykanek, które postanawiają no cóż… uratować NASA. Co ja mówię nie tylko NASA, ale całą Amerykę. Dlaczego? Już wyjaśniam.
Akcja filmu to przełom lat 50., 60. dwudziestego wieku, czyli jak wiadomo okres zimnej wojny, a co za tym idzie, jest to czas wyścigu kosmicznego między USA a Rosją, gdzie ta ostatnia wydaje się niepokonana. I tak amerykanie desperacko szukają przełomu. I tutaj do akcji wkraczają nasze bohaterki! Pierwsza z nich, która jest postacią pierwszoplanową to Katherine G. Johnson grana przez Taraji P. Henson. To właśnie ona jako matematyk najbardziej przyczynia się do tak bardzo oczekiwanego przełomu przez amerykan. Druga z nich równie ważna jak pozostałe to Dorothy Vaughan, także matematyk, ale też nazywana „ludzkim komputerem”. Dlaczego? Bo zdobyła się na walkę o utrzymanie pracy dla siebie i pozostałych kilkunastu czarnoskórych koleżanek, na walkę z komputerem właśnie. W postać Dorothy wciela się nominowana do Oscara za tą rolę Octavia Spencer. I trzecia z nich, ale z pewnością nie mniej ważna to Mary Jackson grana przez Janelle Monae. Ona również jak pozostałe bohaterki podejmuje walkę. Stara się. by przyznano je prawo do studiowania na uczelni, gdzie będzie mogła zdobyć upragniony tytuł inżyniera. Czy jej się to uda? Dowiecie się, oglądając film.
Kadr z filmu „Ukryte działania”
Obraz ten jest bardzo pozytywny, pod wieloma względami. Theodore Melfi, reżyser filmu prezentuje nam pełną barw produkcję i to nie jest żadna przenośnia. Kolory, światło, barwy tworzą niezwykły klimat i sprawiają, że film „Ukryte działania” jest naprawdę aprobujący. Twórcy pokazali, że walka w słusznej sprawie się opłaca i przynosi ona zasłużone efekty. Mówi się, że siła jest kobietą i że mądrość jest kobietą, ta produkcja ma to wszystko w sobie i jeszcze więcej dlatego gorąco zachęcam was do poświęcenia jej chwili.
Gala rozdania Nagród Akademii Filmowej już dawno za nami, jednak o filmach nominowanych do Oscara wciąż jest głośno. I to właśnie te filmy chciałabym wam krótko streścić i mam nadzieję zachęcić do poświęcenia chwili tym produkcjom.
Pierwszy film, który chcę Wam zaprezentować to „Kształt wody”, produkcja ta wyszła spod ręki Guillermo del Toro i stała się jego przepustką do zdobycia Oscara w kategorii najlepszy film. Ten film fantastyczny opowiada historię woźnej w tajnym, rządowym laboratorium. Jej życie ulega zmianie, gdy odkrywa ściśle strzeżony sekret.
„I, Tonya” to amerykański film biograficzny opowiadający historię o życiu łyżwiarki figurowej Tonyi Harding, która w 1994 roku była uwikłana w incydent, w którym ucierpiała jej główna rywalka, Nancy Kerrigan. W rolę tytułową wcieliła się australijska aktorka Margot Robbie, nominowana do Oscara w kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa.
Ostatnia propozycja ode mnie, to coś dla fanów twórczości Ridleya Scotta. Thriller „Wszystkie pieniądze świata”, w Jego reżyserii przedstawia losy matki, której szesnastoletni syn zostaje porwany dla okupu. Jednak nieustępliwy dziadek i jednocześnie najbogatszy człowiek świata nie zamierza płacić żadnych pieniędzy za własnego wnuka.
„O północy w Paryżu” to amerykańsko-hiszpańska komedia romantyczna z 2011 roku, która kontynuuje cykl filmów Woodego Allena, których akcja osadzona jest w miastach europejskich. W filmie przedstawiona jest historia Gila granego przez Owena Wilsona.
Gil to zdolny, lecz lekko roztargniony scenarzysta z Hollywood, który wraz z narzeczoną Inez, w tej roli Rachel McAdams, podróżują po Paryżu wraz z jej bogatymi rodzicami. Choć podróż zapowiada się romantycznie, to jednak w jej trakcie wychodzą na jaw, skrywane dotąd, wzajemne niechęci narzeczonych. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy przypadkiem do Gila i Inez, dołącza pseudointelektualista Paul. Dodatkowo cała fabuła nabiera magicznej otoczki za sprawą niewyjaśnionych zjawisk, jakie mają miejsce właśnie o północy i właśnie w Paryżu. To wtedy główny bohater spotyka swoich bohaterów, dawnych artystów, dzięki którym przenosi się w magiczny świat.
Kadr z filmu „O północy w Paryżu”
„O północy w Paryżu” to nie tylko najbardziej chwalony od lat obraz reżysera, ale także największy przebój Allena od 25 lat. Wciąż wymieniany w czołówkach najlepszych filmów gatunku moim zdaniem za sprawą fantastyki, w jaką przenoszony jest nie tylko główny bohater, ale też przede wszystkim widz. To, co jest nierealne dzięki tej produkcji, staje się rzeczywiste. Dlatego wcale nie dziwi mnie fakt tak licznych nominacji i przyznania Allenowi Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny. Moim zdaniem w pełni zasłużony.
Ten film zasługuje na pochwałę jeszcze ze względu na jeden aspekt. „O północy w Paryżu” pobudziło Allena ze stanu uśpienia, w jakim tkwił przez kilka lat. U reżysera nastąpiła pewna mobilizacja i tak po tym filmie powstało spod ręki mistrza kolejnych kilka wielkich dzieł m.in. „Blue Jasmine”, ale także kolejne komedie romantyczne osadzone w pięknych sceneriach miast europejskich, gdzie w głównych rolach zobaczyć możemy pary aktorskie idealnie oddające klimat filmów Allena.
Dajcie się porwać magii, jaka panuje w tym filmie i na chwilę przenieść się i może nawet zakochać w Paryżu.
